Moraca dag 1

Moraca, deze zwarte parel is de echte aftrap van onze tocht die ons langs de mooiste rivieren van de Balkan zal leiden

Het was twee jaar geleden toen ik voor het eerst van de Moraca heb gehoord van een Sloveense kajakker, hij was zo vol lof van deze rivier dat ik hem datzelfde jaar nog ben gaan uitchecken, de rivierstand was echter toen te laag voor te varen, maar was onmiddellijk verliefd op deze rivier, deze zwarte parel is sindsdien dan ook in mijn hoofd blijven rondspoken. Wanneer tijdens de jaarlijkse vergadering werd besloten om een balkantrip te organiseren, begon de Moraca droom weer te sluimeren en nu is dan eindelijk de dag van de reckoning aangebroken

Onze afreis naar de Balkan was niet van de poes, na de stress van luchthavens en de eerste (trage) kilometers op de wegen in Kosovo hebben we weliswaar een traject op Lim meegepikt, maar dit was louter een opwarm-run op weg naar Ã©Ã©n van onze belangrijkste targets in de Balkan.

De nacht hebben we doorgebracht op een speeltuin naast een restaurant, het eten was goed de sfeer ook, al bracht de Free Wifi wel de beste wifi-sletjes naar boven. Ik heb zoals een kajakker het betaamt enkel de wifi gebruikt voor de rivierinformatie van de Schuur te checken en deze te vergelijken met de beschrijvingen welke we van de Moraca gevonden hebben op het net. De informatie is beperkt, maar het is alles wat we hebben en meer als we voor de andere rivieren gedurende de rest van de vakantie zullen hebben.

Voor de eerste dag kiezen we het klassieke traject en het eerste traject erna, door de hoge waterstand zal dit al een heus karwij worden. Aangezien we vanuit het Oosten van Montenegro komen passeren we eerst de start, de start bevindt zich net achter de boxcanyon waar er ook een samenvloeiing is met een kleine zijbeek. In de beschrijvingen lezen we dat er een dwang (of zwang) passage is enkele kilometers voor het einde. Nirjharaanse voorzienigheid vereist dat we deze natuurlijk eerst gaan controleren, de twee trajecten samen is ca. 20 km klasse 3-4. Het is dan ook even rijden tot de uitstap, maar dat geeft niet want de vallei is gewoonweg magnifiek. We passeren ondermeer langs het Moraca Monastary wat Unesco Werelderfgoed is, maar waar we niet stoppen. Verschillende tunnels leiden ons door kloven die af en toe echt wel smal worden, iedereen geniet, maar denkt ook aan wat er beneden van die steile wanden in de krochten van de vallei zich binnen enkele uren zal gaan afspelen.

De dwangpassage valt de scouten en we doen dan ook ons uiterste best om deze passage minutieus tot in het kleinste detail van 200m hoogte te bestuderen, de passage bevindt zich in een kloof met rechte wanden, waar je niet zonder een werptouwke of 10 uitgeraakt een volledige rivierbrede rappel maakt het zaakje af, er zijn wat lipjes te nemen en boofjes te maken. Na een uitgebreide analyse heeft elke Nirjariaan alle lijnen in gedachte gevaren, elke peddelslag werd in zijn geheugenpaleis ondergebracht en we zijn er dan ook volledig klaar voor. Eerst checken we nog de exit, deze is vrij duidelijk zichtbaar en we verwachten dan ook geen noemenswaardige problemen, we dienen wel op te letten want de passage na de exit is een gdvdmse vette passage.

Op naar de instap, de karavaan vertrekt en na een prachtige rit, die volledige volgens de snelheidslimieten verloopt, begeven we ons terug naar de top. Weer passeren we langs het Moraca klooster (opnieuw zonder te stoppen). Een klein wegje brengt ons iets dichter bij de rivier, er is niet veel plaats om te parkeren en zetten we ons in een wei, we krijgen dan ook snel bezoek van een lokaal mannetje, na iets wat lijkt op een woordenwisseling, wenkt hij ons om te volgen, ik volg hem samen met mijn pa, eerst lijkt hij nogal van zijn tak te maken, maar eigenlijk wil hij ons gewoon de weg naar de rivier tonen. Het is even wandellen, maar dit valt eigenlijk wel reuze mee, halverwege zeggen we dat we het nu wel weten en snellen ons naar de boten om ons om te kleden.

Sommigen zijn al klaar en vertrekken dan ook waterwaarts, ik volg al snel, na 15 minuutjes stappen komen we aan een brug aan het eind van een prachtig kloofje, als dit de box-canyon is dan kijk ik al uit naar morgen, dit zal smullen worden. Achter het brugje is een iets of wat moeilijke afdaling tussen de struiken, beneden aangekomen zien we vrolijke mannetje op de andere oever zitten, blijkbaar hadden we hem nog iets verder moeten volgen, want hij wist blijkbaar nog een betere route tot aan de rivier.

Als iedereen eindelijk op het water is kan de vakantie niet meer stuk, de eerste echter rivier van het verlof is echt wel een parel, de Moraca heet dan in mijn verbeelding dan ook ?zwarte parel? in een lokaal Montenegrijns dialect.

Het eerst wat opvalt en iedereen doet verstommen van verbazing zijn de enorme overhangende rotsen van conglomeraat, de overhang is bij momenten zo groot dat het alle natuurwetten lijkt te tarten. Verder komen we nog kleine watervalletjes tegen die door de liefhebbers van het genre langs alle kanten worden benaderd, de verfrissing is bij momenten welkom, want de temperaturen reizen de pan uit.

De passages zijn mooi, onderbouwend en laat iedereen toe om hun ware kayakkunsten boven te halen, nergens hebben we het gevoeld dat we te veel hooi op onze vork genomen hebben hoewel de waterstand behoorlijk is en de druk van de rivier laat zeker geen grote fouten toe, iedereen is op zijn qui-vive en het eerste traject leggen we vrij vlot af zonder noemenswaardige incidenten. Wanneer we aan de normale uitstap komen van het eerste stuk en we het Ã©Ã©n en ander genuttigd hebben, is de teneur alom, we varen door, geen gezeur of gezwang kan ons nog van dit water houden.

Het eerste deel van het tweede traject lijkt zich vooral door Ã©Ã©n iets te kenmerken, de stilte, iedereen heeft een verbeten blik op zijn gelaat er wordt hier en daar wel een woord gewisseld, maar de meesten zitten toch met die dwangpassage in hun achterhoofd, de twijfel begint dan ook wortels te krijgen in het geheugenpaleis. Was het nu eerst links en dan aan de rots naar rechts, of is het beter volop op rechts te varen, ? De overmoed van enkele uren geleden lijkt nog maar een schim van wat ze ooit geweest is. Er wordt dan ook veel meer uitgestapt en gescout, ik zie echter keer op keer geen herkenningspunten en de rivier gaat zo zijn gangetje, de passages zijn opvallend zwaarder, maar alles verloopt ook hier bijzonder geconcerteerd. Op een bepaald moment stap ik uit op een rots in het midden van de rivier, ik zie niets noemenswaardig, geef wat tekens aan de jongens en vertrek dan zelf. De passage is echter veel zwaarder dan gedacht en als ik achterom kijk zie ik dan ook dat ik net de dwangpassage ben afgekomen zonder dit goed en wel te beseffen. Achteraf bekeken heb ik deze min of meer gevaren zoals ik initieel voor ogen had, blijkbaar ben ik bovendien niet de enige die onbevreesd en onwetend gezwangd heeft.

De rest van de rivier wordt de sfeer weer heel wat gemoedelijker, de verlossing van de stress zorgt hier en daar voor een klein foutje dat dan afgestraft wordt, hier wordt zeer professioneel mee omgegaan en niemand voelt zich dan ook gekleineerd.

Het einde laat nog even op zich wachten en de bureau/salon-spieren beginnen hier en daar al de eerste signalen van sleet te vertonen. Sommigen worden plots wat rusteloos bij een strandje (aan de verkeerde kant van de rivier) zou hier toch nog niet de uitstap zijn? Gelukkig zien we enkele bochten verder onze trouwe gidsen in de zon liggen.

Man wat een ervaring, de toon is gezet, als dit een proevertje is van wat ons deze week nog te wachten sta dan ga ik sowieso voor een indigestie op de wijze van Monty Python in de meaning of life, want Moraca , dat is mijn lievelingsrecept op het kayakmenu in de Balkan.

Ward