23-07-2008
Vermigliana, Italië
De vermigliana staat te boek als een klasse 4 (met op het einde enkele passages klasse 5). De waterstand (20 cm) aan de instap is echter zo laag dat dit (zo denken we toch) nooit een klasse 4 kan worden. We beslissen daarom om het te riskeren met heel de groep te starten.Vooraleer te water te gaan lunchen we nog in het zonnetje en verkennen we via een wandelpad dat langs de rivier loopt de eerste 500 m. Zoals de instap doet vermoeden, zien we alleen veel keien met daartussen wat zacht stromend water.
De eerste 500 m hotsen en botsen we inderdaad van steen tot steen. Melissa raakt daarbij het evenwicht kwijt en moet al meteen uit de boot. Ik wacht haar op en als ze terug in haar boot zit gaan we achter de groep aan. Melissa vaart daarbij vlak achter mij aan.
Na de 500 m die we eerder verkend hadden neemt de rivier een bocht en plots verandert de rivier totaal van karakter. Het kabbelend beekje wordt op enkele meters een mooie rivier met groot verval, bezaaid met mooie grote ronde blokken.
Met Melissa vlak achter mij kan ik haar niet tijdig naar een keerwater loodsen dus kies ik de beste route en duik ik de eerste passages af. Het zijn mooie vervalletjes maar het gegil en geroep laat vermoeden dat diegene achter mij het minder leuk vindt.
Bij het eerste grote keerwater draai ik in en Melissa blijkt nog steeds in haar boot te zitten. Ze is echter versteven van angst en ziet een verdere doorvaart niet zitten. Mozes is op dit stuk blijkbaar al in problemen gekomen en den otter is bij het lostrekken van iemands boot zelf in een gatje blijven steken waarbij hij zijn peddel verloor.
Deze plotse wending doet melissa, mozes en dimitri besluiten niet verder te varen en meteen rechtomkeer te maken naar het startpunt.
Met behulp van een lijntje vissen we de verloren peddel van den ottet terug op en kunnen we verder varen.
De passages die we net achter de rug hadden herhalen zich steeds waardoor het voor zjiebra toch ook te hard blijkt te gaan waardoor hij dan toch ook nog besluit te lopen.
De rest van de groep vaart verder en de rivier blijkt een pareltje te zijn. Het niveau blijft continue een klasse 4 met mooie verblokte passages. Bijna aan het einde dragen we een passage om omdat er een boom dwars over hangt maar kort daarop volgen nog enkele passage die net nog een trapje hoger zijn qua moeilijksheid dan het gedeelte erboven. Met deze waterstand zijn het net geen passages klasse 5.
En dan, o zonde, verandert de rivier in één grote werf. De rivierbeschrijving gaf al aan dat er (bevaarbare) kunstmatige stuwen volgden maar nu is er zelfs nog een extra stuw bij gekomen die absoluut niet aan te raden is om te varen. Eventueel zou langs de linkse zijde de vistrap kunnen bevaren worden maar de werken die hier aan de gang zijn maken een verdere doorvaart eigenlijk niet meer de moeite. We beslissen hier dus om te stoppen. En zonde van het einde maar de rivier was zeer zeker de moeite waard en is een second run later deze week meer dan waard.
De spleet
