Defereggenerbach, Oostenrijk

Joost zijn verhaal:

Een smalle wat hoger gelegen riviertje (bovenloop?), instap na de onbevaarbare passage nabij het tolhuisje. Met z'n allen gaan kijken: de allereerste passage kon tellen voor een nuchtere maag: aan linkeroever erin en meteen bubbels en een snelle versnelling. Pepe, Jona,zebra en Joost toch maar het hazen pad genomen en (onder het mom van "overdragen is veel gevaarlijker"). Spleet, Voenkel en Otter met breede smile meteen in het gutsende sop. De toon was gezet: afhaken is voor sissies.

Al "sissend" volgen we het hazenpad naar de 2e passage. Deze passage kon langs links genomen worden, net naast een middenberm (zonder zebrapad maar wel met de nodige takken, keien en boomstukken). Vlak na deze berm kleine korte verplichte haakse bocht van 90graden naar rechts "en daarna is het gedaan" (citaat Spleet). Spleet en Voenkel kwijlend ten aanval en zowaar Otter nog meer (Otters en hoopjes takken en bomen: ze hebben het voor elkaar). Mooi namen ze de linkerzijde en floepte ze gezwind terug naar het midden na de korte haakse bocht. Meer was er vanaf het sissystandpunt niet te zien maar bon, "daarna is het gedaan" was gezegd. Pepe, Zebra en Jona nog steeds het Sissy gevoel openlijk trouw ("ge moet tenslotte niet alles pakken wat ge kunt krijgen"). Ikzelf parkeerde me in de ontkenningsfase en met een sissy ei in m'n broek krabbelde ik in het zog van het drietal: links langs de obstakels, dan de haakse bocht richting midden "en dan is het gedaan" (had ik goed onthouden). K moet zeggen dat ik in het stuk waar "het gedaan was" met m'n sissy ei heb liggen spartelen en rollen want zo "gedaan" bleek het niet te zijn. Er volgde nog een 50 tal meters bruis met versnellingen en schuim vooraleer ik echt het gevoel had dat "het gedaan was" ("Geen controle is ook een vorm van controle"). Ook Pepe en Jona tekende voor dat stuk bruis en genoten al botsend mee van deze mooie passage. Daarna sloten we de rangen: iedereen mee op het water.

De Defereggenerbach bleef pittig: een pittig debiet, niet al te breed (4 tot 6 meter), behoorlijk wat blokken met bijhorende rappels en kolken en vooral "snel water" en weinig of geen oever, amper keerwaters. De derde passage was hoewaar nog mooier maar toch ook wel link. Dit was het strafste stuk dat op ons pad lag. We verkenden het zo goed en zo kwaad als mogelijk. De passage was een stevig stuk van een 80 tal meter met enkele te vermijden putten en een finale doorgang langs links. Spleet, Kris, Thierry en Joost gingen voor wat toch wel een beetje een pokerspel leek te zijn. Gepokerd en gewonnen (of toch alvast niets verloren, geen stukken of brokken).

De trip ging verder met gesloten rangen. Weerom een mooie passage.

Daarna kwamen we nog een cleptomane zeemeermin tegen die het gemunt had op het kajak dopje van Pepe's kajak. Door deze diefstal moest Pepe noodgedwongen afhaken voor de laatste passage: een alweer pittige versnelling door een verenging van de Defereggenerbach (net aan het brugje). De rit eindigde (dachten we) met deze voldane ontlading, maar Spleet zocht in zijn eentje nog het laatste stekske op : de eindpassage waar hij zich bijna in verslikte:). "Defereggenerbach - klassieke stuk" is eentje met dikke vette stip om te onthouden

Commentaar de spleet:

Na de kajakweek is Joost nog wat nagebleven en heeft hij oa een via ferrata gedaan in de buurt. Daarbij is hij ten val gekomen en blijkbaar wat blijven botsen op zijn hoofd waardoor al zijn herinneringen van de kajakweek wat vermengd zijn. Het verslag hierboven is een samenraapsel van beschrijvingen van drie verschillende trajecten, behalve dan dat van het klassieke stuk van de defereggenerbach.

Om kort te zijn: traject is een prachtstuk ! Kort na vertrek gaat het niveau snel naar een mooie klasse IV, zeer continue maar het stijgt er nooit bovenuit. Na enkele kilometers zakt het niveau geleidelijk terug. Enkelen onder ons jammer genoeg iets te vroeg opgegeven en veel moois gemist.

vanaf hier begint het zwaarder stuk: zjiebra in aktie

hier al terug iets rustiger. Van mooiste stuk spijtig genoeg geen foto's

den otter moet werken om zijn speelboot overeind te houden

Joost volhardt en vaart alles mee

even verzamelen om op adem te komen

the walk of shame: voor hen was het iets tÃ©

Hieronder het verslag van onze Joost zijn via Ferrata:

ik met Kiddy van 8 jaar en haar mama op voorlaatste verlofdag viaferrata Giuseppe Olivieri naar top "punta anna" aangevat. Slecht geinformeerd: bleek een van de moeilijkste ferratas te zijn (vertikaal, gevaarlijk en erg veel overhangende passages). Kiddy mee in cordee gelegd om ze op die stukken naar boven te takelen. Na 4a5 uur netjes de top bereikt. wat volgde was nog een laatste horizontaal stuk. Daar stap gemist door te strakke cordee en in een spleet getuimeld: dij geraspt en een nieuw rood kleurtje maar ook een vette diepe snee in kuit-tot-binnenzijde-knie. Snel kunnen afbinden. Niet verzekerd voor heli verkeer , 1,5 uur verder gesparteld op Ã©Ã©n been tot aan berghut. Daar taxi naar dal en spoedgevallen. Voor het eerst in mijn leven genaaid geweest door een italiaanse mature dame (wat een ontlading:-). Gelukkig zonder al te veel knie of spier letsel. De draadjes zijn eruit, het valt al bij al nog wel mee. Toch maar oppassen met Italiaanse via's. Ze zijn bloedmooi maar belabberd kwa beveiliging en dus ronduit gevaarlijk.