Pitzbach, Oostenrijk
verslag van Jan (deel 1):
Opnieuw heeft Wim een prachtig reisschema opgesteld voor het najaarsverlof. Team één, twee en drie kregen deze keer geen kleurtjes mee maar toch werkt het perfect. Er wordt tot een flink stuk in de nacht gereden en in de buurt van kempten zoekt ieder team een min of meer rustige slaapplek.
 |
| 's ochtends altijd een verrassing waar we gecrashed zijn. |
's Morgens treffen we mekaar bij een kop koffie in een baanrestaurant om daarna samen de fernpas over te kruipen.
 |
| veel vocht, lage sneeuwgrens en koud... |
Alles is goed getimed want we komen op een schappelijk uur en zeker niet te vermoeid aan bij onze eerste beek, de Pitzbach.
 |
| iedereen klaar voor vertrek |
Die Pitzbach is geen pisbeek: mooi verval, mooi debiet en flink wat blokken om het spannend te maken. De keerwaters zijn iets te klein voor een ploeg van tien en er wordt dus in twee groepen gevaren.
 |
| Wim zit in team 2 |
Na een paar km vlot ' Bruno-volgen' komen we in een boskloof waar het allemaal net iets verblokter en steviger wordt.
 |
| Stef ergens halverwege de boskloof |
 |
| geen "joehoe's" meer voor Jo maar mooie boef-slagen |
 |
| Ward moet zijn tenen uitkuisen |
 |
| Stef zit zelfs zonder SCUD diep in het sop |
 |
| Jo vaart het einde van de boskloof uit. |
Onze groep gaat er goed doorheen en we kijken uit naar de volgende passage: een kunstmatige stuw over de volledige breedte van de rivier die gebooft moet worden. Drie meter hoog en toch flink wat water levert de stuw weinig problemen op. Ook al zit de boof niet perfect bij iedereen (ik denk vooral aan mezelf) de stroming geeft voldoende snelheid om de wals vlot door te komen.
 |
| 't rekkerken op de stuw |
Het verdere traject gaat - met Bruno als gids - goed vooruit en de flink verblokte passage net voor de uitstap maakt de rit compleet.
We verkennen langs de kant de kloof die na dit klassieke stuk volgt en alles ziet er (zoals steeds van op hoogte) goed te doen uit. Bruno, Ward, Stef en Jo hebben nog genoeg energie om verder te varen. Voor mij hoeft het niet zo zeer. Ik kleed me om en ben net klaar om met de wagen te gaan kijken waar ploeg 2 blijft als ik ze hoor aankomen. Ze hebben blijkbaar wat meer tijd verspeeld met verkennen en niemand maakt aanstalten om ook aan de 2de kloof te beginnen.
We rijden rond om Bruno en co op te pikken en daarna zoeken we de Verfechter-campingplaats.
Iedereen is snel geïnstalleerd maar echt warm is het niet en de meesten verkiezen een warme avond in een restaurant boven kokerellen.
Pizza (wie tonijn?), een schnitzel of ravioli? een flink glas bier of een stevig glas wijn? het najaarsverlof is goed begonnen.
(reden van verslag is een onbeduidende verfrissing ergens in het bovenste stuk van de Pitzbach)
verslag van Ward(deel 2):
The Kloof gives and takes, and that day he took a Paddle.
Dit verslag is het verlengde op het verslag van de Pitzbach, een aangename warme rustige kabbelende bergbeek vergeleken met wat nu volgt.
Na de uitstap van het eerste deel van de Pitzbach waren ik, Stef Jo en Bruno nog niet echt voldaan (ondanks een korte duik van ondergetekende op een strandje halverwege).
 |
| de invaart van de laatste kloof |
We besloten in afwachting van de rest het kloofje achter de uitstap alvast even te verkennen. Onder de brug was er direct een vrij deftige passage met wat verraderlijke stukjes. Deze leek, van de brug althans, best te varen langs rechts. Na een sportieve boswandeling op neopreen botten hadden we het eerste deel van de kloof verkend en alles leek prima te doen hoewel sommige delen niet echt zichtbaar waren van boven.
Alle begin is moeilijk, maar als je moet beginnen met bevroren vingers dan kan zelfs een spatzeil aandoen onmogelijk moeilijk lijken. Eenmaal ik klaar was voor de strijd was de rest al lang vertrokken en moest ik dus mijn plan trekken, ik besloot te doen zoals gepland en bleef onder de brug goed rechts. Daarna volgden de passages elkaar snel op, de meeste konden gevaren worden zonder te verkennen, doch blijkbaar moet ik even afgeleid zijn door de observatie van een zeldzaam plantje aan de oevers van deze kloof en was een zwembeurt onvermijdelijk, mijn peddel kon ik bijhouden, maar de boot was alleen door. Na een olympische discipline kloofzwemmen vond ik mijn acolieten terug. Ze waren zich wat aan het vervelen en besloten daarom wat boottrek en sleurwerk uit te voeren. Ik zag een heroïsche Stef die zonder vrees of schrik in het midden van de beek op een rots stond om mijn kajak los te krijgen.
Na wat varen zie ik Stef in het water staan duidelijk teken doend om te stoppen, ik twijfel even om door te varen, maar leg dan toch maar aan, goed idee blijkt achteraf. Dit was het stuk dat we van boven moeilijk konden zien, achter de volgende rots is links een vrij vies putteke, als ik daar was ingevaren, hadden ze me pas (veel) later schoon gewassen teruggevonden. De oplossing was eenvoudig, rechts blijven en daarna over een uitstekend steentje varen en problem solved.
Even later vaart Jo vooraan tot ik plots Jo moederziel alleen in het water zie staan. Ik besluit er naar toe te varen om te kijken of ik kan helpen, maar begrijp pas te laat de reden van dit onheil, takken, ik probeer ze nog te ontwijken, maar dit lijkt moeilijker dan gedacht, resultaat Jo mag mij komen helpen in plaats van omgekeerd. Jo blijkt de aanvaring met de takken goed verwerkt te hebben alleen heeft zijn peddel besloten om alleen verder te gaan. Jo is natuurlijk een getraind peddelverliezer en heeft zijn voorzorgen genomen, hij haalt gezwind een back-up peddel uit zijn boot en in no-time zijn we weer verder. Het laatste stuk van de kloof is goed bevaarbaar en uitzonderlijk mooi, maar iedereen heeft het ondertussen zeer koud gekregen en we zijn dan ook zeer blij als we de vonkel zien staan, de pintjes are waiting. Na afloop werd een nieuw spreekwoord geponeerd: What happens in the kloof stays in the kloof.
